Naast me zit een knul die ik ken uit de colleges. Het is een uur of 11 in de koffiecorner van ons gebouw. Donker buiten, al dagen zo lijkt het. Binnen pruttelt de blinkende Espresso-automaat die in het begin zo’n problemen gaf. ‘Vanwege al die elektronika’, wist Nelly. Ik roer door mijn Espresso (heeft geen zin, want ik neem er niks in). Een moment voor jezelf, zal ik maar zeggen.
‘Mooi nummer,’ zegt die jongen die ik ken tegen zijn buurman, ‘Hotel California van de Eagles, een echte klassieker. Die kon dit jaar wel eens nummer 1 in de Top 2000 komen in plaats van Bohemian Rhapsody van Queen…’ Samen met zijn buurman – lang blond haar – prevel-zingen ze de tekst mee. Ze kennen die uit hun hoofd. ‘Moet je horen die solo…’ stoot de een de ander aan. ‘Ja die solo…’ beaamt de ander dromerig. Als ik om me heen kijk, zitten nog meer studenten in onze koffiecorner mee te deinen. Dit nummer horen ze kennelijk graag.
Hotel California is een nummer uit 1977, van de gelijknamige LP van de Eagles. Deze jongens die meezingen zijn, schat ik zo, 21 of 22 jaar oud. Geboren 1990 of 1991. Hotel California was als nummer toen al bijna vijftien jaar oud, de Eagles al weer zo’n jaar of dertien uit elkaar (na 1994 begonnen ze pas weer te toeren). Zeker, het is een mooi nummer met een enigmatische tekst, maar toen het nummer uitkwam – ik herinner het me nog goed – werd daarmee de klok van de rockmuziek niet voor altijd verzet. Gewoon een goed nummer dat mede vanwege het easy-listening-karakter een plek vond in het rock-dna van moderne mens. Net op de grens van Muzak, een goed gevoel, een muzikale thuiskomt, je eigen rock-knuffel die overal mee naar toegaat zolang je je al weet te herinneren.
36 Jaar oud inmiddels. Niemand van mijn generatie die zich in 1977 zelf een meer dan 30 jaar oud nummer wist te herinneren. Een enkele zonderling die misschien wist dat Glenn Miller met zijn big band een grote naam was in 1943. Maar met Vera Lynn, Judy Garland, Ella Fitzgerald of Bing Crosby (zie de charts van 1943) daar moest je al helemaal niet mee aan komen. Mottenballen-muziek vond iedereen dat.
Hoe komt het dan toch dat nu de hele Top 2000 vol staat met nummers die tussen de dertig en veertig jaar oud zijn? Niet vanwege de uitzonderlijke kwaliteit van die nummers, toch? Misschien omdat rock en roll muziek in onze genen is geslopen, misschien ook omdat het ons niet meer lukt echt nieuwe, andere muziek te maken. Geen zin meer in innovatie. Laten we maar hopen dat dat het niet is.
Wim Voermans - Stukjes 